İngiltere'de Nasıl Çocuk Büyütülüyor?

Yaklaşık 4-5 sene önce Londra’da ki bir İtalyan lokantasında gördüğüm manzara gözümün önünden hala gitmiyor; 5 çocuklu bir aile, çocukların yaş ortalaması 3-13 yaş olabilir, ve büyükten küçüğe hepsi birer yetişkin gibi oturmuş çatal bıçak kullanarak sessizce yemek yiyorlar!  Olağandışı bir manzara! Çok iyi hatırlıyorum yemek sonuna kadar ağzım açık kalmıştı. O zaman henüz çocuğumuz yoktu.

Çocuğum olduğunda ise bu manzara aklıma çivilendiğinden İngiltere’deki anneleri daha bir izlemeye başladım.  Çocukları ağlayınca İngiltere’deki anneler nasıl tepki veriyorlar, nasıl disipline ediyorlar, ne yedirip ne içiriyorlar, hangi kitapları okuyorlar... Çünkü genel edindiğim izlenim hep Türk çocukların şımarık, yabancı çocukların ise terbiyeli ve laf dinler olduğuydu  ve bu işin sırrını çözmeyi kendime görev bilmiş haldeydim.

 

 

Üç senedir inceliyorum.  İngiltere’deki annelere bakın nasıl çocuk büyütüyor:

1.       Çocuk her ağladığında ona yüz vermeyerek (Tek önceliğim sen değilsin, benim de bir hayatım var);

2.       Yerden yemek yemesine müsade ederek (Eninde sonunda mikroplarla tanışmak zorundasın);

3.       Çocugun arkasından elinden çatalla koşarak yemek yedirmeyerek (Yemeğini yemezsen aç kalmayı kabul etmek senin seçimin);

4.       Suların, çamurların içine girip çıkmasına aldırmayarak (Ancak çocukken yapabilirsin bunları o yüzden eğlenmene bak);

5.       Çocuk bir restoranı birbirine katarken şarabını yudumlamaya ve sohbete devam ederek (Boşuna ilgi çekmeye çalışma, her yerin bir kuralı var);

6.       Türkiye’deki anneler gibi yemek işini abartmak yerine vakitsizlik halinde tüpün içine yerleştirilmiş hazır yemek ve yoğurtları yedirerek (Sana her gün yemek pişirmek isterim ama o zaman temizlik, alışveris, ütü, arkadaşlarımla buluşma gibi diğer işleri yapmama fırsat kalmaz. Zaten yemek pişirmeyi de çok sevmem, o yüzden hazır yapılmışını yemen de sakınca yok);

 

 

7.       Kış veya yaz farketmeden incecik tshirt veya anorakla çocukları cıbıl cıbıl parka oynamaya yollayarak (Biraz çeliklenmende sakınca yok, her zaman seni saracak sıcak kıyafetlerin olmayabilir);

8.       Sokakta ağlama krizi geçiren yerden yere yuvarlanan çocugun ağlamasını, bir köşeye çekilip  hiç bir şey demeden bitirmesini bekleyerek (Ağlaman bitince haber ver, karşıdaki dükkana girmek istiyorum);

9.       Çocuğuna pahalı ve sayısız oyuncaklar almayarak (Evimiz kücük, fazla oyuncak kafanı karıştırır, ayrıca bizim zamanımızda bu kadar oyuncak yoktu);

10.   Kıyafet seçimini abartmadan ve bütçeyi kırmadan en uygun yerlerden yaparak (Zara, Gap, H&M, Mothercare, Next sevdiğimiz ve begendiğimiz dükkanlar. Hem de ben de oralardan alışveriş yapıyorum, hayatı abartmaya gerek yok).

Tabi böyle bir anneden yetişen çocuk da genelde aileye şımaracak bir pozisyon bulamıyor. Bir de İngiltere’deki aileler, her ne kadar çoğu minimum 3 çocuk yapsa da, bizim Türk aileleri gibi birbirine aşırı bağlı ve müdahaleci değil. Zaten ancak Noel (Christmas), Yılbaşı ve Paskalya (Easter) gibi uzun tatillerde beraber oldukları ve herkes kendi evinde kendi hayatını yaşadığı için anneanne, babaanne ve dedeler de çocukları şımartacak vakit bulamıyorlar. Beraber olduklarında ise, aile büyükleri anne ve babanın sınırlarını aşmadan, kurallarını çiğnemeden torunlarını seviyorlar. Bazen bu yaklaşımı soğuk ve mesafeli bulmama rağmen çocukların üzerindeki olumlu etkinin muazzam olduğunu düşünüyorum. Bence denemeye değer!

Sevgiler,

Yeşil